Volgens gegevens van de gemeente Amsterdam heeft mijn oma hier op pensionaat gezeten vanaf 1908. Mijn overgrootvader was schipper.

Weet je ook hoelang je oma hier geweest is ? Heeft je oma er eigenlijk ooit met je over gesproken?

Mijn oma was al overleden 7 jaar voor mijn geboorte. Ze moet voor 1918 weer in Amsterdam en/of omgeving terecht zijn gekomen aangezien ze daar is getrouwd met mijn opa in 1918. Zou het wel gaaf vinden om er achter te komen of er een "paper trail" is van haar verblijf daar.

Dat kan ik me voorstellen John. Wellicht dat het stadsarchief van 's-Hertogenbosch (www.erfgoedshertogenbosch.nl) je nog meer informatie kan verstrekken. Of anders het archief van het Bisdom 's-Hertogenbosch.

Mijn moeder Wilhelmien van Boekel (3-22-1922 heeft samen met haar zus Coot van Boekel de Ulo doorlopen. Mjn moeder begon daar als 12jarige tot haar vijftiende jaar. De Ulo was 4 jaar maar moeder stroomde in het tweede jaar in ,na 6 wk bijlessen engels,duits,frans. Net als haar familieleden had ze aanleg voor de talen. Quote uit haar levensverhaal: met Allerheiligen mochten we drie dagen naar huis. Ook met Kerstmis en in de zomervakantie mochten we naar huis maar verder waren we intern. Op deze kostschool voor meisjes waren allerlei mogelijkheden om je te ontwikkelen en ik heb er veel van geleerd. Er was een kunstkring, we hadden een koortje, er werden voordrachten gedaan, er waren tijdschriften in de vreemde talen , we konden pianoles krijgen. Er werd veel zorg aan onze ontwikkeling besteed. We sliepen op de dortoir. Dat was een grote slaapzaal met aan weerszijden bedden. Er waren verschillende zalen, elk met ongeveer twintig bedden. Tussen de bedden stonden halfhoge muurtjes met aan de vorzijde gordijntjes. Altijd zat er een non bij als we ons uitlkeedden en naar bed gingen. Elk ogenblik kon die door het gordijntje kijken of je niet iets onoorbaars deed. Overal waren de nonnen bang voor, bijvoorbeeld dat we bij elkaar in bed gingen liggen. Het leek wel een gevangenis wat dat betreft.
Op zondagmiddag kregen we een uurtje bezoek van thuis en vaak kregen we dan wat snoep. Dat moest je allemaal afgeven en eens per week kregen we daar een paar snoepjes van op een bordje. Maar we probeerden altijd wat van dat snoep weg te smokkelen en te bewaren tot 's avonds als we gingen slapen. Als de non dacht dat we allemaal sliepen, klopten we heel zachtjes op het muurtje. Je buurmeisje had dan wel door wat er aan de hand was. Dan ging je allebei staan en gaf je over dat muurtje heen wat snoep aan elkaar. Dat was heel leuk, maar ook heel spannend, want de non kon elk moment ingrijpen. Eens per week mochten we onder toezicht van een non in bad. We kregen een groot laken om , van wit, grof katoen, dat je om je hals met een koortje moest dicht knopen. Dat laken ging over je hele lichaam heen en zo moesten we ons wassen. Ze kwamen kijken als we in bad zaten of we het laken wel om hadden. Dat laken werd helemaal nat , want we gingen lekker achterover liggen. Onze maaltijden gebruikten we in de refter, waar we allemaal onze eigen plek hadden aan tafel. Elke ochtend moesten we naar de kerk, ...hier stopt het deel over kostschool Engelen.

Beste B. Hoffmans, hartelijk dank voor deze verhelderende bijdrage. Bijzonder om al deze herinneringen te lezen. Vooral de rituelen rond het in bad gaan, heb ik met stijgende verbazing gelezen!

Wat goed dat je moeder je levensverhaal heeft opgetekend. Dit geeft een prachtige inkijk in die jaren. En dank aan jou voor het delen hiervan.