Het kunstwerkje was meestal van keramiek en werd doorgaans beschikbaar gesteld door pastoors en kloosters. Vooral de paters van het H. Hart bleken leveranciers geweest te zijn van grote hoeveelheden van deze kruisjes. Het kunstwerkje van ongeveer twintig bij twaalf centimeter kostte destijds vijf gulden.
De slaapkamer was de meest voor de hand liggende plek voor het huwelijkskruis. In sommige gezinnen fungeerde het kruisje ook als symbool voor de inzegening van de woning. Een priester kwam het nieuwe huis inwijden en achter op het kruisje werd een papiertje geplakt waarop de namen stonden van de betrokken geestelijke en van de huisgenoten die bij deze intronisatie aanwezig waren.
Herinneringen aan het huwelijkskruis
E. Gijsbrechts-Schneijdenberg uit Gilze
Ik kreeg het huwelijkskruis, net als vier van mijn zussen. Mijn ouders kochten ze bij de paters van het H. Hart in Bavel. Toen mijn laatste zus in 1976 trouwde, waren er geen meer.
Clim Menke-Ligtenberg
Wij zijn in 1961 getrouwd, een tijd waarin het nog heel moeilijk was om aan woonruimte te komen. Doortoeval kreeg mijn echtgenoot een tip van een collega op kantoor dat er naast haar een bovenverdieping vrij zou kom bij een nogal lastige dame die hoge eisen stelde aan haar huurders. Wij presenteerden ons zo voordelig mogelijk aan haar en merkten al heel snel dat zij haar katholieke geloof heel serieus opvatte. Ze ging vaak naar de kerk en in de kapel was ze kind aan huis. We werden terstond belijdend rooms en we kregen de etage in huur. De eigenares hield ons goed in de gaten. Wij waren intussen in het bezit van het huwelijkskruis en dat hebben we op een goed zichtbare plaats in de slaapkamer gehangen. We nodigden de kapelaan uit onze etage in te zegenen. U kunt wel geloven dat wij na deze gelovige 'activiteiten' niet meer kapot konden bij onze huurbazin en zij prees ons om onze beleving van het geloof. Dat waren leugentjes om bestwil, maar het kruis verhuisde intussen al vier keer met ons mee en hangt nog steeds in onze slaapkamer.
Bron
Ad Rooms, Het Rijke Roomse Leven: Herinneringen met weemoed en weerzin, Raamsdonksveer 2002-2006
De reisleider gaf de tip, dool in de straatjes van het vissershaventje van Sorento (It.) 1971 over enkele jaren is het niet meer. Ondanks smalle straatjes botenbouwers met op de voorzijde van de in aanbouw zijnde vissersboot een crucifix op de kiel? Links en rechts muren met mallen voor de bouw. Bewaar nu de vastgelegde herinneringen.
Reactie toevoegen