Het rijke roomse leven in brabant 1900-1970
Rooms prentenboek

Blijdschap in mijn buik! Op geen enkele andere manier kan ik dat wonderlijke gevoel omschrijven, dat ieder jaar in het kapelletje van de ‘rooi nonnen’ bij mij de overhand kreeg als het koperen centje in mijn handje gloeide.

Wat was het goed dat ik als kind geen enkel idee had, of kon bedenken, hoe het mechanisme precies werkte, maar het werkte en dat was precies waar ik zo graag voor ging.

Rond het klooster van de ‘rooi nonnen’ (zusters Redemptoristinnen) hing een vaag en onuitgesproken, geheimzinnig, ‘zielig’ verhaal. De zusters die er woonden had ik nog nooit gezien. Er werd verteld dat het slotzusters waren. Wat zoiets betekende als: ze zaten ‘achter slot en grendel’ en mochten nooit naar buiten. De enkele keer dat ze bezoek mochten ontvangen konden ze daar alleen maar mee praten van achter een schuifluikje, waardoor ze toch min of meer ‘onzichtbaar’ bleven. Alleen in hun eigen tuin mochten ze de buitenlucht inademen.

Maar ook daar kon ik ze niet zien, want de muur eromheen was te hoog. Een tipje van de sluier over hun bijnaam werd wel opgelicht: ze schenen een ‘rooie jurk’ te dragen. Maar tijdens de kerstdagen zetten de zusters in hun kapelletje een prachtige Kerststal neer met hun eigen wonderbaarlijke ‘Knikengel’. Een beetje naar voren, opzij van het stalletje, op een zuiltje, was zijn vaste plek, zodat de kinderen er goed bij konden.

In mijn kinderogen was hij helemaal écht! Hij leefde als het ware! Het was een wonder! We liepen er tijdens de Kerstdagen geregeld naar toe, de afstand heen en terug van ongeveer drie kilometers, vol verlangen. De drang naar de engel was zo groot dat we sneeuw, hagel, regen en wind trotseerden om ons centje af te geven. Werkelijk ieder muntje dat we op de een of andere manier kregen, vonden of zochten in potjes en laatjes werd er naar toe ‘gehuppeld’. Zoals bij de geboorte van het ‘kerstkindje Jezus’ de herders en koningen naar het stalletje kwamen, vonden heel veel kinderen, van heinde en verre, de weg naar het kapelletje in Velp. Allemaal met hetzelfde doel: het wonderbaarlijke engeltje laten knikken, als dank voor het gekregen centje.

Ongeduldig als ik was duurde de ‘adempauze’ tussen twee centjes, als het Engeltje ‘uit moest knikken’, in mijn herinnering erg lang. En bij het laatste, bijna ‘vastgeroeste’, vertrok ‘de blijdschap in mijn buik’ om plaats te maken voor weemoed. De zusters zijn weg. Of ze de engel meegenomen hebben, weet ik niet. Maar het is zeker dat heel veel verbaasde, dromerige kinderoogjes de engel indertijd veilig hebben opgeslagen in hun ‘achterhoofdje’!

En net zoals ik zal menig volwassene van nu met veel plezier en kinderlijk verlangen terug denken en vertellen over: de ‘Knikengel’ in Velp bij de ‘rooi nonnen’. En de zusters zelf?

Benieuwd naar meer verhalen van Elly Schouten? Bezoek haar website dan eens.

9

Reacties (9)

Gonny Rutten zei op 10 november 2008 om 13:36 uur

Ik vindt het een prachtig verhaal over de nostalgie van het knikengeltje, en de schrijfster heeft het met een warm gevoel van vroegere tijden op papier gezet.

Nancy Schouten zei op 10 november 2008 om 22:25 uur

Mam, ik ben trots op je. Je hebt de magie van het engeltje op een bijzondere manier onder woorden gebracht. Zullen we dit jaar weer....?
Liefs Nancy

Juliët Voesten zei op 11 november 2008 om 18:50 uur

Het is een mooie tektst Elly. Heel leuk om je historie te kennen.

Helmy Schouten zei op 12 november 2008 om 08:02 uur

Het verhaal is lief en herkenbaar ,zoals menigeen heeft beleeft in haar jeugd of van hem.
Wij verwonderen ons nog wel eens en dat is fijn dat jij Elly dit laat gebeuren.
Vriendelijk bedankt voor het moois dat je hebt willen delen.

Paulien Brauer zei op 12 november 2008 om 11:42 uur

Een mooi verhaal Elly leuk om zo iets te vertellen uit je kinderjaren. Zo te lezen beleef je het weer helemaal opnieuwd. Lieve groetjes Paulien.

vera en roel zei op 16 november 2008 om 19:35 uur

Elly, heel herkenbaar en aan de rooi nonnen heb ik ook wel herinneringen aan.Ik ging daar weleens met mijn vader heen en op een keer waren we bij een intreding van een zuster.Leuk dat je over hun schrijft.

Gr. Vera en Roel

Hermann Dúmmer zei op 14 juli 2009 om 14:54 uur

Ik reageer anders dan je zult verwachten.
Ik had zakelijk wat te regelen met Vandemoss en informeerde terloops hoe het met de weduwe van Henk Schouten ging.
Je bent zeer actief en zodra ik wat meer tijd heb ga ik je stukken lezen.
Ik ben blij dat het je goed gaat.
Veel groeten van Hermann en Willij Dümmer, Malvert 6502 tel 3442412
hja_dummer@online.nl

Rini de Groot. zei op 13 februari 2013 om 06:15 uur

Het is een pracht geschreven verhaal,Elly.
De Knik engel, wordt de titel van een Kerstverhaal 2013.

Rini de Groot zei op 17 december 2015 om 21:47 uur

Elly,
ik heb je website bezocht, wat een prachtige verhalen.
Wat ik beloofde bij de vorige reactie,
is 5 januari 2015 mijn verhaal geplaatst
met als titel: De Knikkende Engel.

Reactie toevoegen

Je e-mailadres is privé en zal niet openbaar worden gemaakt.

Platte tekst

  • Geen HTML toegestaan.
  • Regels en alinea's worden automatisch gesplitst.
  • Web- en e-mailadressen worden automatisch naar links omgezet.