Het rijke roomse leven in brabant 1900-1970
Rooms prentenboek

De kinderen, vooral de jongens vonden het biechten een heel beroerd karwei. Het aframmelen van telkens weer hetzelfde lijstje tekortkomingen verveelde al gauw. Enige knapen hadden een onderlinge ruilaktie op touw gezet. Thijs en Tinus waren ook lid geworden van deze zonden-ruil-club.

Foto: Het Geheugen van TilburgHend deed niet mee. De kleine biechtelingen hadden geen geheimen voor elkaar. Tinus vloekte iedere dag en Thijs snoepte graag stiekem uit de suikerpot.

Thijs kreeg van Tinus enkele vloeken in ruil tegen de suikersnoeperij. “Flauwe kul”, zei Tinus, “wie biecht er nou zoiets.” Maar geruild was geruild.

De leden van de nieuwe bond wisselden ook ervaringen uit. “In het dorp, waar ik urst woonde”, vertelde Tinus, “ben ik ene keer bij ene barrevoetse pater geweest en ik zin da’k ene worst ha weggehaald. Dan houd je oor eens voor de gaatjes, zin de pater. Nou da dee ik, war, en toen ‘vrelde’ ie m’n oor deur de ‘katrollies’ en begon er aan de binnenkant aan te trekken. Kijk-ziede-daarum heb ik aan d’n ene kant zo’n groot oor.”

Thijs had zelf bij z’n eerste belijdenis ook wat meegemaakt, maar dat vertelde hij liever niet. Hij kwam bij de pastoor:

“Kwaad gedaan, mijn kind?”

De jongen beleed z’n fouten en kreeg drie vaderonsen penitentie. Het schuifke schoof toe, maar Thijske bleef zitten en toen de jongen in het andere hokje gereed was, ging het schuifke aan Thijske’s kant weer open.

 “Kwaad gedaan, mijn kind?”

De kleine boeteling beleed andermaal zijn ongerechtigheden. Het luikje sloot weer en nog bleef de jonge zondaar geknield op het bankje om even later voor de derde maal zijn schuld te belijden. Toen klopte zuster Fons op de middendeur en maakte de biechtvader attent op de kleine boetvaardige zondaar. Met hoogrode kleur en driemaal drie onze-vaders penitentie kwam Thijske gehaast de biechtstoel uit.

Zuster Fons had ook Gradje Schepers moeten troosten na zijn eerste biecht. Het manneke zat bedroefd te schreien. “Wat is er gebeurd jungske, bende ziek?” “Toch nie” snikte Gradje, “mar ik moet van de pastoor drie Weesgegroetjes bidden en… en… ik ken er mar één.”

(Hier vind je overigens nog meer kinderbiecht)

6

Reacties (6)

Martien van Dooren zei op 22 november 2018 om 20:05 uur

Het was 1943 , verplicht school biechten.
Wij zaten in de kerk , en telkens als er een jongen uit de biechtstoel kwam
volgde een andere en schoven wij in de banken op.
Fransje Maas was aan de beurt , doch zijn broertje Tiny schoot voor.
Frans de giftkikker ging naar voren hield het gordijn opzei trok zijn broertje uit de biechtstoel en gaf hen een flinke klap waarop Tiny terug sloeg , het was een heel gevecht waarop de Kapelaan uit de biechtstoel kwam . de twee vechtersbazen uit elkaar haalde in zei vermanend , lelijke vlegels ,, moeten julij vechten in de kerk ,,
later heb ik het er met Frans over gehad en er flink over gelachen
Nou ja , kinder ruzie , er vloeit nooit bloed en er vliegen ook geen lossen armen door de lucht

Lisette KuijperBHIC zei op 27 november 2018 om 14:42 uur

Ik kan me goed voorstellen dat jullie er later smakelijk om gelachen hebben, Martien! Gelukkig gaat het bij kinderruzies inderdaad niet om bloedige taferelen of onenigheden die jarenlang voor spanningen zorgen. Tiny en Fransje zullen vast wel even extra op de biechtstoel hebben moeten zitten, of niet? Bedankt voor het delen van dit verhaal, Martien!

Louise zei op 27 januari 2022 om 20:33 uur

Waarom alleen de jongens het biechten een heel karwei zouden hebben gevonden, is mij een raadsel.
Wij moesten op de lagere school het biechten oefenen voor de klas, het bankje voor het bord diende als biechtstoel; de zuster, onze onderwijzeres zat als priester op een stoel daarachter. Als suggestie van tekortkoming kregen we dingen als uit de suikerpot snoepen of ongehoorzaam zijn aan de ouders; iets wat ik niet of nauwelijks deed. Ja, en wat je echt verkeerd gedaan had ging je toch niet met de klas delen?

Marilou NillesenBHIC zei op 28 januari 2022 om 18:56 uur

Ik kan me voorstellen dat je daar als kind grote vraagtekens bij plaatst (en trouwens, nu in deze tijd; als volwassene ook). Sprak je daar wel eens over met je ouders, Louise?

Louise zei op 10 februari 2022 om 23:37 uur

Nee, Marilou, in de vijftiger jaren besprak je dat soort dingen niet met je ouders... Ik denk niet dat zij een antwoord geweten hadden en bovendien, als ik iets verkeerd gedaan zou hebben wat wel op te biechten was, had ik hun dat niet verteld...

Marilou NillesenBHIC zei op 11 februari 2022 om 14:54 uur

Dat is ook weer zo, Louise. Andere tijden, zoveel is duidelijk...

Reactie toevoegen

Je e-mailadres is privé en zal niet openbaar worden gemaakt.

Platte tekst

  • Geen HTML toegestaan.
  • Regels en alinea's worden automatisch gesplitst.
  • Web- en e-mailadressen worden automatisch naar links omgezet.