Herinneringen aan het Heilig Hart

B. Thielen uit Zevenbergen

Bij ons hing het prentje van het Heilig Hart tijdens de oorlogsjaren aan de binnenkant van de linnen­kast. Het moest ons beschermen tegen het oorlogsgeweld en volgens mij werden ze bij ons door de parochie verspreid.

Rini de Groot uit Uden

Na er jarenlang naar te hebben gekeken in winkels, kregen we eind jaren ‘40 een prachtig, 45 centimeter groot H. Hartbeeld in de huiskamer, geschilderd in felle kleuren. Het kreeg een plaats op een vierpoots tafeltje in de hoek van de kamer met ervoor een neon devotiekruisje.

Kort daarna was het de beurt aan Truus om de kamer te keren (te vegen) en tijdens dit karwei kreeg het beeld achter haar rug met de bezemsteel een kopstoot. Het kwam van de zetel, boog voorover en viel op de houten vloer, onthoofd en met een gebroken Hart en ledematen. Moeke kreeg de tranen in haar ogen, maar ook wij vonden het jammer.

De stukken werden bijeengeraapt en bewaard, tot we iemand in Uden vonden die het vakkundig restaureerde. Het werd daarna snel door kapelaan Janssen geïntroniseerd. Mijn zus maakte het goed en gaf Moeke met haar 80ste verjaardag een geborduurd kleedje voor het H. Hartbeeld waarop de tekst die vroeger gebruikelijk was, aangevuld met het familiewapen.

Foto: Havang. Bron: Wikimedia (public domain)

M. Diepstraten uit Breda

De afbeelding is voor eeuwig verbonden aan het oorlogsleed. Vader bracht het op een dag mee naar huis. Het had bij ons een centrale plaats in de kamer. Je had zo toch het gevoel beschermd te worden als er weer eens vliegtuigen over kwamen en bombardementen dreigden.

C. de Wijs uit Raamsdonksveer

Ik herinner me de prentjes nog heel goed. Ze hadden een hele grote betekenis. Toen ik nog als kind op de lagere school zat, kregen degenen die vaak naar de kerk waren geweest ook zo'n prent Je ouders waren daar heel trots op en het prentje werd bewaard. Het hele gezin geloofde dat we daardoor zouden worden beschermd tegen gevaar, ongelukken en ziekten. Toch zeker in oorlogstijd.

Uit West-Brabant

Toen ik zestien jaar was, werd ik heel erg ziek. Voor mijn leven werd gevreesd en ik werd daarom bediend. Mijn ouders hebben toen het plaatje van het Heilig Hart op mijn borst gelegd en ik genas. Ik ben er nog steeds en moet er vaak aan terug denken. Ik heb het schildje altijd bewaard en onlangs weer eens tevoorschijn gehaald. Het verhaal heb ik aan mijn kinderen verteld en ze zijn iedere keer sprakeloos als ze het horen.

Bron

Ad Rooms, Het Rijke Roomse Leven: Herinneringen met weemoed en weerzin, Raamsdonksveer 2002-2006