Het rijke roomse leven in brabant 1900-1970
Rooms prentenboek

Zwangere vrouwen richtten zich tijdens de maanden voor de bevalling vaak tot Maria; vooral als ze na een lange reeks van zonen nu eindelijk wel eens een meisje wilden. Als de wens werd vervuld dan werd de pasgeborene een zogenaamd ‘Mariakind’.

Herinneringen van (en aan) Mariakindjes

Marianne Emons-Jansen uit Rijen

Mijn ouders hadden drie zonen en ze wilden natuurlijk heel graag een dochter. Toen mijn moeder weer zwanger was, hebben ze beloofd dat het — als het een dochter zou zijn — een Mariakindje zou worden. Een Mariakindje moest de eerste zeven jaar of in ieder geval tot aan de eerste communie in het blauw en wit gekleed worden. Ik heb dus de eerste jaren van mijn leven alleen blauw en wit gedragen. Nu hoor je niet meer over dit fenomeen.

György Vasthagh, Meisje in witte jurk met blauwe sjerp, 1883 (bron: Wikimedia)
György Vasthagh, Meisje in witte jurk met blauwe sjerp, 1883 (bron: Wikimedia)
Ria Matthijssen-Mathijssen uit Rijsbergen

Ik was ook een Mariakindje. Zelfs mijn plechtige communie deed ik nog in het blauw. Mijn tante schreef in mijn poëziealbum het volgende versje: ‘Zeg Ria lief, zeg benjamin. Een versje hier van mij. Als laatste van het halve dozijn, kwam jij er eenmaal bij.  Je werd toen een Mariakind. Gekleed in wit en blauw. Zeg kindje lief, blijf jij maar steeds die goede moeder trouw!’

Dijmphie Smetsers-Oomen uit Breda

Ons gezin bestond uit vier personen: vader, moeder en twee zoons. Toen mijn moeder zwanger raakte van mij, wilde ze graag een meisje. Ze vereerde Maria altijd al en dus beloofde zij dat, als het een meisje zou worden, zij in ieder geval tot haar eerste communie blauw zou dragen. Er moest in alle kleren iets van blauw zitten. Ook in ondergoed en sokken. Pas na mijn communie mocht ik andere kleuren gaan dragen. Voor mijn moeder was op dat moment haar afspraak volbracht. Ook ik heb in mijn doopnamen Maria staan.

Ad van Eijl-Van de Klashorst uit Baarle-Nassau

Op 16 juni 1948 werd na veel dokteren en ziekenhuisopnames een dochtertje geboren. Uit dankbaarheid werd het een Mariakindje. Ze kreeg de naam Maria Christine. Maar je doet zo'n kind toch wat aan als ouders, zonder dat je het zelf beseft. Toen ze zeven jaar werd, werd haar gevraagd wat ze graag op haar verjaardag als cadeau wilde hebben. Het antwoord was: 'Een pikrooie jurk’. Ik snapte het niet, maar ze verduidelijkte: je zegt toch ook pikzwart. We hebben op de markt een lapje rode katoen gekocht en ze is op haar verjaardag in het pikrood naar school gegaan.

Ed Kil uit Steenbergen

Mijn moeder smeekte Maria om een gezond en compleet kind na twee miskramen. Tijdens haar zwangerschap heeft ze zelfs Lourdes bezocht om de genade van Maria over haar nieuwe kind af te smeken. Mijn oudste zus vertelde pas na het overlijden van mijn moeder dat ik bij mijn geboorte was opgedragen aan Maria. Voor die tijd had ik daar geen flauwe notie van, maar ik heb wel altijd een warme belangstelling voor Maria gehad. Het zal dan ook niet verbazen dat mijn lievelingskleur tot op de dag van vandaag blauw is en in mijn kledingkast overwegend blauwe broeken, blouses en shirts hangen.

Maria van der Maas uit Breda

Ik ben in 1950 als Mariakindje geboren. Als mijn moeder een jurkje kocht en er zat bijvoorbeeld een heel klein roze roosje op, dan moest dat er af. Ik droeg altijd witte sokjes en schoentjes die elke avond bewerkt werden met Tana-wit. 's Avonds voor het slapen gaan, deed ik mijn avond­gebedje op mijn knieën voor het nachtkastje met daarop een bronzen beeldje van Maria en Jezus. Dit beeldje staat nu nog bij ons in de huiskamer tussen foto's van gestorven familieleden.

Bron van deze herinneringen

Ad Rooms, Het Rijke Roomse Leven: Herinneringen met weemoed en weerzin, Raamsdonksveer 2002-2006

12

Reacties (12)

Henny Staps zei op 6 januari 2019 om 11:31 uur

Toen mijn oma, nadat zij een levenloos geboren baby had gekregen, opnieuw zwanger was, beloofde zij Maria dat zij het kindje tot haar zevende jaar in het wit en blauw zou kleden als ze dit kindje mocht behouden. Ook op haar eerste Communie op 14 oktober 1934 droeg mijn moeder wit met blauwe kleding.
Onderstaand gedicht staat op haar communieprentje.
Aan Maria op den dag
mijner Eerste H. Communie
Ik ben, o lieve Moeder,
Uw kindje steeds geweest,
Maar meer nog op deez’ morgen
Van ’t Eerst Communiefeest.
Weer draag ik nu uw kleuren:
Het smetloos wit en blauw,
Omdat ik aan U toehoor,
O zoete Lieve Vrouw.
Gij wordt opnieuw mijn Moeder,
Want in mijn hartje rein
Ziet Gij Uw Godlijk Kindje,
Uw liefste Jezukijn.

Henny Staps, Tilburg

Henny Staps zei op 6 januari 2019 om 12:16 uur

Het laatste couplet is bij mijn eerdere reactie vergeten. Hierbij alsnog:
O Jezus, O Maria,
Gij weet dat ik U min
O leidt m’eens, met mijn Ouders
Uw schoone hemel in.

Hilde JansmaBHIC zei op 8 januari 2019 om 14:04 uur

Bedankt voor deze leuke reactie Henny! Heeft je moeder trouwens ooit verteld over hoe het voor haar was om een mariakindje te zijn, en zo ja zou je daar iets over willen vertellen?

Henny Staps zei op 15 januari 2019 om 11:23 uur

In tegenstelling tot mijn bovenstaand verhaal heeft mijn oma vermoedelijk pas na de geboorte van mijn moeder de belofte aan Maria gedaan. Ze was als baby zo ziek dat ze niet wisten of ze zou blijven leven.
Mijn moeder vertelde dat ze het helemaal niet leuk vond om de eerste zeven jaar alleen maar witte en blauwe kleding te moeten dragen. En een half jaar later op haar eerste communie weer. Maar in haar latere leven droeg ze veel blauw, wat haar heel mooi stond. Ze heeft niet verteld hoe het was om een mariakindje te zijn. De naam mariakindje heeft ze ook nooit genoemd. Maar ze was wel heel godsdienstig en elke avond brandde er een kaarsje voor een mariabeeldje als wij daarvoor op onze knieën op de kokosmatten een lang avondgebed moesten bidden.

Hilde JansmaBHIC zei op 15 januari 2019 om 16:40 uur

Bedankt voor je reactie Henny. Het is sowieso een hele interessante aanvulling op het verhaal dat iemand ook een mariakindje kon worden na haar geboorte. Ik begrijp wel dat ze het niet leuk vond om jarenlang dezelfde kleuren te dragen. Toch leuk dat ze ondanks dat eigenlijk toch nog haar hele leven met Maria bezig is geweest, via het kaarsje branden bij een mariabeeldje. Heb je dat zelf trouwens van haar overgenomen?

Henny Staps zei op 16 januari 2019 om 12:24 uur

Toen wij tieners werden eind jaren zestig, werd het avondgebed niet meer samen gebeden en werd er door mijn moeder, voor zover ik weet, niet meer regelmatig een kaarsje gebrand. Mijn broer, zussen en ik hebben dat niet van haar overgenomen. Nu steken we nog een enkele keer een kaarsje op in de Hasseltse Kapel.

Hilde JansmaBHIC zei op 16 januari 2019 om 16:31 uur

Er is eind jaren zestig voor jullie als gezin dus heel wat veranderd, qua religie. Was daar nog een reden voor, dat je weet?

Henny Staps zei op 19 januari 2019 om 16:27 uur

Nee, we bleven nog heel lang naar de kerk gaan, onze ouders zelfs tot hun overlijden. Maar het op de knieën een avondgebed bidden was wel wat uit de tijd en toch niets voor tieners. We moesten ieder zelf het avondgebed maar bidden als we dat wilden.

Hilde JansmaBHIC zei op 22 januari 2019 om 14:42 uur

Het is wel te begrijpen dat jullie daar indertijd mee gestopt zijn, al gingen jullie nog altijd wel trouw naar de kerk. Dankjewel voor je reactie Henny.

Ria zei op 20 augustus 2022 om 17:18 uur

Mijn moeder was ook een mariakindje (Maria Bernadette … zelfs). Haar enige zus (ook geen broer) was 13 jaar ouder; mijn oma is dan ook naar Lourdes gegaan om te bidden voor nog een kind. Toen is mijn moeder geboren, zij werd de eerste jaren ook alleen in wit-blauw gekleed.
Opvallend is dat er van de eerste 5 jaren van haar leven geen (baby) foto’s zijn, wél van een pleegbroertje dat zelfs nog enkele jaren ouder was. Weet iemand of dit misschien ook een gelofte kan zijn geweest, 5 jaar géén foto’s, niet tonen aan buitenstaanders o.i.d…
Ik hoor graag, alvast bedankt, Ria

Norah zei op 20 augustus 2022 om 17:25 uur

Vreemd, geen foto's de eerste jaren. Ik ken dit niet.
Wel dat er geen foto's gemaakt werden als je zwanger was, uit angst dat je het kind zou verliezen. Misschien was dit hier eveneens de achterliggende gedachte?
Mvg.

Ria zei op 23 augustus 2022 om 15:20 uur

Dank je wel voor je reactie. Het zou kunnen, ik weet niet of mijn oma miskramen heeft gehad...

Reactie toevoegen

Je e-mailadres is privé en zal niet openbaar worden gemaakt.

Platte tekst

  • Geen HTML toegestaan.
  • Regels en alinea's worden automatisch gesplitst.
  • Web- en e-mailadressen worden automatisch naar links omgezet.