Voor mij stond vast dat ik treinmachinist wilde worden. Tijdens de test moest je cijfers in gekleurde kaartjes ontdekken. Een leuk spelletje, maar ik zag de meeste niet. Een paar weken voor de grote vakantie kwam broeder Mathias naar me toe met de mededeling: Treinmachinist gaat het niet worden, want je ziet de kleuren rood en groen niet goed. Wat wil je nu worden? De grond zakte onder me weg. Geen machinist? Het maakte me allemaal niets meer uit. Ik bedacht dan tenslotte maar onderwijzer te worden. Op de herhaalde vraag "wat wil je worden", antwoordde ik toen: "zoiets als u..."
"Oh, we hebben te maken met een roeping!"
Meteen werd mijn moeder gebeld en buiten mij om werd er van alles geregeld. Broeder Mathias kwam bij ons thuis, mij werd niets gevraagd, een dun stoffen rolletje met allemaal nummers 141 werd overhandigd. En al gauw zag ik moeder in voor mij nieuwe hemdjes, sokken, zakdoeken, servetten, in alle kleding, de nummers 141 naaien.
Nog besefte ik alles niet goed. Maar na de grote vakantie stond ik met een koffertje op station Alkmaar. Een grote kartonnen koffer met kleding was al vooruit naar Oudenbosch gestuurd met mijn fietsie. Broeder Giovanni stapte uit de trein die uit Den Helder kwam, daar had hij enkele jongens opgehaald. Na een zwaai begon voor mij de reis naar Oudenbosch. Bij Haarlem, Dordrecht, Rotterdam etc. etc. voegden zich steeds meer jongens bij ons. Sommigen waren ouder en kenden elkaar blijkbaar. In Oudenbosch stapten we met een grote groep uit, liepen langs hotel Tivoli, in ons dorp een bioscoop, over de spoorlijn naar een groot gebouw. In de tuin spoot een fontein in de bovenste van de drie bakken water de hoogte in. Een feestelijk onthaal. De deur aan het kopse eind van het gebouw ging open en broeder Martinianus liet ons de lange gang, naast een ruimte vol tafels en stoelen, binnen.
Wat gebeurde er met me? Waar was ik in beland? Hoelang zou dit duren, alles was vreemd.
Reactie toevoegen