Feestje maken. Dat kon.

In de vier jaar tijd dat John op het internaat verbleef, veranderde er veel volgens hem. “De eerste twee jaar was het gewoon rechtlijnig. Op dat internaat in het groepje meelopen. Je mocht niet van het schoolplein af niks”, zegt hij over zijn eerste jaren op Sainte Marie. In die eerste jaren hadden ze twee begeleidende broeders: broeder Johan en broeder Nico. Toen Johan in 1982 naar Brazilië vertrok, werd broeder Nico een stuk losser. “Broeder Nico was niet al te beroerd een wijntje te drinken of een pilsje te pakken. Op een gegeven moment zaten we woensdagavond een pilsje te pakken”, zo vertelt John.

Waar de leerlingen in 1981/1982 nog strikt elke dag om 22.00 naar bed moesten, liep het de laatste jaren regelmatig uit tot 00.00/00.30. “Waarom?”, vraagt John zichzelf af, “Ja, dat potje biljard moest nog af. Je wilde toch even doorkaarten. Ik vond het zo gezellig, ik heb nog een pilsje gepakt”. In de laatste jaren kon dat dus allemaal. “De BBQ naar buiten, we reden naar de Chinees, een fondue op tafel zetten, een paar dikke flessen wijn eruit, ik nam een bak bier mee. Daar zaten we met z’n allen hoor, feestje te maken. Dat kon.”

Mee naar boven om te "studeren"

Ook het contact tussen de jongens van het jongensinternaat en meisjes van het meisjesinternaat werd een stuk soepeler de laatste jaren. Vanaf het derde jaar dat Van de Luijtgaarden op het internaat zat mochten meisjes ook het schoolplein van de jongens op. “De meiden zaten ‘s avonds bij ons op het schoolplein en we zaten daar te tongen en te doen. In vier jaar tijd zaten ze bij ons binnen, en neem van mij aan, die gaan mee naar boven ‘studeren’, ja ja…”

Een wereld van verandering

John kwam ooit een man tegen die in 1957 van het internaat ging. “Die vent sloeg stijl achterover wat er bij ons in vier jaar tijd veranderd was en waar bij hem nog niet eens spraken van was”, vertelt Van de Luijtgaarden. Zo sliepen leerlingen in de jaren tachtig op hun eigen kamer, waar de man die 25 jaar eerder op het internaat zat in een chambrette sliep. Hijzelf sliep hier ook een week, maar dit was meer voor de lol. “Wij wilden wel eens beleven hoe het was in het oude klooster. We hebben een week lang op het chambretteblok gezeten, nou weinig geslapen hoor. We hebben meer lopen keten met z’n zessen”, zo vertelt hij.

Van meisjes was in 1957 nog helemaal geen sprake. Ook mochten de leerlingen destijds maar een paar keer per jaar naar huis, waar dit in de jaren tachtig elke week mocht. John en zijn medeleerlingen wilden echter niet elke week naar huis: “Op een gegeven moment vonden we het zo gezellig dat we in ’82/’83/’84 onze ouders opbelden van: ‘We komen niet naar huis, er is hier nog een feestje zus feestje zo’”.

Katholieke normen en waarden

Van de Luijtgaarden heeft dan ook voornamelijk goede herinneringen aan zijn tijd op Sainte Marie. Hij zou zijn jaren op het internaat zo weer over doen. Het losse beleid van broeder Nico beviel hem zeer goed. “Hij heeft ons laten rijpen”, zegt hij hierover. De strengere eerste twee jaar hebben ook positieve sporen achtergelaten bij hem. De strikte regelmaat en de katholieke leer die de eerste twee jaar de overhand hadden, hebben Van de Luijtgaarden vooral nederigheid geleerd. “Een stukje nederigheid leren kennen, maar ook leren accepteren”, zegt hij. Toen ze op het internaat elke week naar de mis moesten, hadden weinig leerlingen daar zin in. Echter toen ze 35 jaar later een reünie organiseerden, stond iedereen er juist op dat er zo'n mis gehouden werd. Dit maakte hem naar eigen zeggen weer nederig.

"Hele grote bek en hele kleine hartjes"

Ondanks het losse karakter van de laatste jaren op het Sainte Marie, hebben zijn jaren op het internaat John toch de katholieke waarden en normen leren waarderen. Dit geld overigens ook voor zijn klasgenoten. Een van hen is inmiddels zelfs ingewijd in een Zwitsers klooster. Ook geeft Van de Luijtgaarden aan dat hij en zijn klasgenoten op professioneel gebied ook veel hebben gehad aan de ervaringen op het internaat en dat deze tevens bij hebben gedragen aan het vormen van hun karakter. “De gemiddelde heeft MBO gedaan, waarvan een deel van de klas toch wel leidinggevende functies heeft gehad, boerenbedrijven runt, dat soort zaken”, zo zegt hij.

Qua karakter hebben al zijn oud-klasgenote een ding gemeen: “Hele grote bek en hele kleine hartjes. Allemaal, stuk voor stuk. Maar we gaan niet op zij voor de maatschappij. Of we dat nou doen op een timide manier of met een grote bakkes. We zijn niet bang voor de maatschappij”.

Dit artikel is gebaseerd op een interview met John van de Luijtgaarden (leerling internaat Sainte Marie 1981-1984). Hij stuurde ons ook de foto's voor in dit artikel, waarvoor dank. Redactie.

Heb jij nog op kostschool gezeten of er gewerkt? Laat het ons dan weten! Wij zijn altijd op zoek naar meer verhalen over katholieke internaten in Brabant en foto's zijn ook welkom.

Deel verhalen en foto's