|
Qua bouwstijl wijkt de kerk af van de andere rooms-katholieke kerken die destijds werden gebouwd. Bovendien was de kerk wel erg groot voor een dorp met iets meer dan tweeduizend inwoners. Daarbij kwam dat de parochie nog in 1867 een stuk kleiner was geworden omdat het nabijgelegen dorp Zesgehuchten een eigen kerk had gekregen. Maar dat zette de inwoners van Geldrop er juist toe aan om een grote kerk te laten bouwen. Die van Zesgehuchten had één toren, dus Geldrop zou er twee moeten krijgen. En een grote koepel!
De bisschop verwachtte dat de parochie zo’n groot gebouw nooit zou kunnen bekostigen, maar hij vergiste zich. Geldrop was inmiddels geen puur agrarisch dorp meer, want er was veel industrie. De fabrikanten gaven zonder aarzelen duizenden guldens en de gewone inwoners van Geldrop betaalden allemaal naar draagkracht mee. Het gemeentebestuur tenslotte, maakte de bouw van de tweede toren mogelijk, met een uurwerk. Dat was nodig in een tijd waarin nog niet iedereen een horloge had.
|
Foto: BHIC / Frans van de Pol, 2014
|
Tot zover “de stenen”. De kerk was natuurlijk middelpunt van de parochie, maar als gelovige had je te maken met mijnheer pastoor. Middelaar tussen hemel en aarde. Ga er maar aan staan. De pastoor had een belangrijke taak. ‘Herder’ van de ‘kudde’ was hij. Iemand die ontzag inboezemde. Iemand die middenin het leven stond. Iemand die zijn parochie door en door kende, al was het maar door alle biechten die hij moest aanhoren. Ze zullen er maar druk mee zijn geweest, pastoor Van Mackelenbergh en zijn kapelaan C.P. Bresser. Of denk aan pastoor Martin, die in de jaren zestig de kerkgemeenschap onder zijn hoede had. Ken je ze nog? Vertel het ons hieronder.
 |
Pastoor A.A.M. Mackelenbergh (Katholiek Documentatie Centrum, AFBK-2a13939) |  |
Pastoor J.L.M. Martin op de foto met zijn familie. Hij was duidelijk niet de enige in het gezin met een roeping. (Katholiek Documentatie Centrum, AFBK-7d0003) |
Reactie toevoegen