| Maar dat kwam niet overeen met de smaak in de tweede helft van de twintigste eeuw. Veel neogotische kerken werden toen van binnen wit geschilderd, net als de strenge sobere protestantse kerken tijdens de Reformatie.
Gelukkig verdwenen de kleuren van de neogotiek niet overal. Zo heeft de parochiekerk van Zesgehuchten bij Mierlo nog het originele polychrome interieur. Dat was een belangrijke reden om deze kerk tot rijksmonument te verklaren.
De kerk is een schepping van architect Van Tulder. Met de school en de pastorie maakt het gebouw deel uit van het dorpstafereel dat tussen 1860 en 1884 tot stand kwam aan de Papenvoort.
De kerk was natuurlijk middelpunt van de parochie, maar als gelovige had je te maken met mijnheer pastoor en zijn kapelaans. Kun je ze nog voor de geest halen?
|
Foto: G.J. Dukker, 1975. Bron: Collectie Rijksdienst Cultureel Erfgoed 167.952
|
|
|
Pastoor G.M. van Hooff. Prentje ter gelegenheid van zijn 25-jarig jubileum, 29 mei 1944. Herken je hem nog? (Collectie RHCe, 252637, foto: Van den Bichelaar)
Denk aan pastoor Van Hooff, hiernaast op de foto. Hij waakte vele jaren voor het zieleheil van zijn parochianen. Hij was al in 1919 naar Zesgehuchten gekomen, en halverwege de jaren vijftig verzorgde hij er nog steeds de heilige mis. Hij was toen al de 80 gepasseerd! Om een indruk te krijgen van zijn 'werklast' toen: volgens de Piusalmanak ging het omstreeks 1955 om 2275 katholieke inwoners.
Misschien herinner je je ook nog wel pastoor J.F. Joosten, die in 1962 de kerkgemeenschap onder zijn hoede kreeg. Ook over hem, en andere zielzorgers van de Maria en Brigidakerk weet jij vast nog wel een verhaal of twee. Vertel ze ons hieronder!
|
Reactie toevoegen