Oogziekte
"Mijn moeder heeft mij onbewust in het begin van haar zwangerschap besmet met een parasiet. Vroeger wist men namelijk niet dat dit soort parasieten in rauw vlees voor kon komen. Het vlees werd in die tijd wel gebakken, maar de binnenkant mocht soms wat rauw zijn.
Hier heb ik de oogziekte Chorio Retinitis Toxoplasmose aan overgehouden. Het is te vergelijken met de parasiet die opgelopen kan worden als een zwangere vrouw een kattenbak schoonmaakt. Deze parasiet draag ik dus altijd ergens achter mijn beide ogen. Het kan zomaar weer actief worden en ontstekingshaarden veroorzaken. Toen ik geboren werd, stond mijn linkerpupil scheel naar de neushoek, waardoor ik veel geplaagd ben door kinderen. Met 9 jaar is het oog recht gezet, maar ik kon er nooit veel mee zien.
Tijdens de puberteit is het me vier keer overkomen dat ik een ontsteking kreeg, waardoor littekens ontstonden. Door deze littekens ga je nog slechter zien. Bovendien werd altijd mijn beste oog aangetast door deze ontstekingen. De artsen van het Radboud vonden het niet meer verstandig om mij naar de 'gewone' school in Arnhem te laten gaan. Om deze reden werd ik overgeplaatst naar de Wijnberg in Grave, waar ze gespecialiseerd waren in het onderwijs voor slechtzienden.
Mooie herinneringen
Dat was nogal wat...ver weg van huis op 11-jarige leeftijd. Vanaf de eerste dag op school vond ik het daar heel soepeltjes, gezellig en bijzonder. Tot mijn 17e ben ik daar geweest en nu ik ouder word denk ik heel veel aan die tijd. De leuke herinneringen heb ik goed in me opgeslagen en de vervelende zijn eigenlijk al verwaterd. Al was er natuurlijk heus weleens wat te mopperen op bepaalde lessen die ik niet leuk vond, het heen en weer reizen naar school en rennen door de hele binnenstad om de bus naar huis te halen.
Waarom was het zo bijzonder op de St. Odaschool? Op de 'gewone' school was het bijvoorbeeld heel normaal dat je een tik op je vingers kreeg als je niet oplette. Ook gooide de leraar weleens een krijtje of de schrijfbord-borstel naar je hoofd. In het ergste geval moest je de hoek in, de gang op of zelfs naar de directie. Wat bovendien heel onnodig en vervelend was, was dat een linkshandige rechts moest leren schrijven.
Op de St. Odaschool was dit soort dingen nooit aan de orde geweest. Zo heb ik nooit in de hoek hoeven staan. Bij één voorval ben ik wel bang geweest om gestraft te worden. Het was die dag erg regenachtig en we hadden daarom geen zin om ons dagelijkse sigaretje achter de kazemat te roken. Mijn vriendin en ik liepen de school in en zochten de toiletten op. We zaten ieders aan één kant van de pot een peukie te roken. We hadden er helemaal niet aan gedacht dat de lucht onder de deur door zou komen en wie weet ook wel een beetje rook. Het hoofd van de St. Odaschool riep van achter de deur: 'Moet dat nou zo nodig?' en vervolgens liep zij weg. Mijn vriendin moest in de middag naar school, met knikkende knieën. Ze zou wel heel wat te horen krijgen! Ik had die middag stage, dus ik maakte me nog nergens zorgen over. De dag erna was ik wel erg bang dat we allebei op het matje moesten komen.
Echter kwam het een half jaar later pas ter sprake bij het Sinterklaasfeest. Van iedereen stond wat in het grote boek en zo wist Sinterklaas ervan. Ik vind het heel opmerkelijk dat er nooit een streng verbod of andere berisping aan de orde is geweest. Toch hebben we nooit meer in school een plek gezocht om te roken.
Open dag
Ik heb zeven mooie jaren gehad in Grave. We deden hele aparte dingen, zoals volksdansen, toneel en we gingen op kamp. Op 7 november 2015 heb ik er nog een fantastische dag gehad, namelijk op de open dag. Jammer genoeg ben ik geen enkele leerling uit mijn vroegere klas tegengekomen, maar ik heb wel twee onderwijzeressen gesproken. De moderne technieken zijn enorm verbeterd, al moet ik zeggen dat in onze tijd ook goed werd nagedacht wat voor de kinderen het beste was. Er was boven tafel altijd een lamp voor jezelf en het tafelblad kon omhoog zodat je beter kon lezen en schrijven.
Ik ben geworden wie ik ben, dankzij Grave. Ik heb er leuke stages gehad, zoals bij supermarkt Vollenberg, de band van Grave ofwel Le Sage ten Broek, een drogisterij in de Mars bij de familie Koppenhagen en bij de familie Gommans heb ik in het gezin met vier kinderen gewerkt. Daarna heb ik op de 'oude' Wijnberg, die veranderde in een verzorgingstehuis, mijn stage gedaan. Vervolgens werd mij een stage in Arnhem aangeboden en van hieruit ben ik de opleiding gaan doen. Tot slot ben ik in vaste dienst gekomen bij dit verzorgingstehuis en heb ik er 26 jaar gewerkt. Dit was me zonder de hulp van school en de Wijnberg nooit gelukt!
Op naar de Wijnberg!
Heel graag wilde ik het allemaal nog eens terugzien. Zo kwam ik net op tijd om foto's te maken van de buitenkant van de St. Odaschool en de Wijnberg. Toch was ik ook erg nieuwsgierig naar vooral de binnenkant van het gebouw. Ik stond aan de deurklink te trekken bij de kapel en waarachtig, de deur ging open! Vervolgens ben ik naar binnen gegaan. Afschuwelijk eng natuurlijk. Er was niemand, ik hoorde alleen mijn eigen hart bonzen. Toch heeft iemand van de organisatie Visio mij gezien vanuit het gebouw ernaast. De dame had begrip voor mij en heeft mij een rondleiding gegeven. Zo heb ik wat foto's gemaakt van de lange gang, een huiskamer en toiletten. De vroegere slaapzaal was helaas een opslagplaats geworden en de keuken was veranderd in een gymzaal, omdat de school gesloopt zou worden.
Kort geleden ben ik weer teruggegaan toen de Wijnberg weg was. Ik liep helemaal alleen over het terrein in die open vlakte. Niemand die het ziet, dacht ik. Wat moest de mensen denken als ze me wél zouden zien? Ze zouden me waarschijnlijk hebben aangezien voor een dementerende vrouw die de weg was kwijt geraakt en ze zouden misschien zelfs de politie hebben gebeld. Ik filosofeerde over hoe die plek er vroeger uitzag. Zo vond ik nog de kazemat waar we weleens stiekem een peukje rookten. Ook zag ik de bruggetjes waar onze voetsporen nog op liggen. Daarnaast vond ik het uitzicht over het riviertje 'De Raam' altijd al een mooi plaatje. Ook het parkje dat er nu nog ligt, hebben ze gelukkig ongerept gelaten."
Oproep
Hieronder kun je de verschillende foto's zien die Ingrid voor ons heeft gemaakt van de Wijnberg en van het gebied eromheen. Van de St. Odaschool heeft ze alleen foto's van de buitenkant. Ze mist bijvoorbeeld afbeeldingen van het tv lokaal, de aula, de gangen (waarin ook een mooi aquarium stond), de leshoek en de kookklas. Verder zijn er vrijwel geen foto's te vinden waarop onderwijzeressen, groepsleidsters en/of leerlingen te zien zijn. Alleen de eerste afbeelding is een prachtige groepsfoto van de groep 'De Klimtoren', die je hierboven ook kunt bewonderen.
Mocht iemand nog foto's hebben dan zou je Ingrid en wellicht vele anderen er een groot plezier mee doen. Natuurlijk mag je hieronder ook al je herinneringen kwijt die jij zelf aan de Wijnberg en de St. Odaschool hebt. We zijn erg benieuwd naar jullie reacties!
En verder:
Reactie toevoegen